चुनाभट्टी/शीव
आताच बाहेर फिरून आलो. लो. टिळक हाॅस्पिटलपर्यंत गेलो होतो. परतताना वाटेत मधुमालतीच्या फुलांचा वेल एका सोसायटीच्या भिंतीवर किंचित पसरलेला दिसला. तरूणीच्या केसांच्या बटा चेहऱ्यावरून महिरपीने उतरतात तशा त्याच्या नाजूक फांद्या भिंतीवरून कलंडून बाहेर आल्या होत्या. पहिल्या प्रथमच पाहात होतो इथे हा वेल. किंवा तो नाजूक पांढऱ्या व गुलाबी फुलांनी नुकताच फुलत असल्यामुळेही लक्ष गेले असेल.
फुले फार छान दिसतात. थोडी मोठी झाल्यावर त्यांचापांढरा व गुलाबी रंग फार सुरेख दिसतो.,सुरवातीला हया दोन्ही रंगाची फुले वेगवेगळी असतात. पण त्यांचे घोस होऊ लागले की ती एकामेकांना अगदी खेटून असतात. संपूर्ण वेल फुलांनी बहरून जातो.
आमच्या हरिभाई शाळेचे मोठे पोर्च्र त्यावरील गच्चीवरून येणाऱ्या मधुमालतीच्या बहरलेल्या वेलांनी सुशोभित होत असे. डफरीन चौकातल्या गुंजोटीकरांच्या बंगल्याच्या फाटकाच्या कमानीवर तसेच पूर्वी किल्ल्यासमोरील चव्हाणांच्या दोन्ही आवळ्या जावळ्या सुंदर बंगल्यांच्या वरच्या मजल्यावरील व्हऱ्यांड्याच्या फिकट पोपटी कमानीवरही हे फुलांनी बहरलेले वेल असायचे. आमच्या काकूंच्या बंगल्यातही काही काळ होते नंतर पुन्हा शोभानेही फाटकांच्या खांबावर येतील असे वाढवले होते.
मधुमालती हे नावही त्या नावाच्या तरुणीं इतकेच संदर व, काव्यमय आहे. म्हणूनही तो वेल,ती फुले पाहणाऱ्याला मोहित करून टाकत असावीत! फुलाच्या मधुमालती या जोडनावात अनेकांना रेमियो ज्युलिएट. लैला मजनू, शिरीन् फरहाद, हीर रांझा, उषा अनिरुद्ध या अजरामर प्रणयी जोडप्यांच्या अमर प्रितीचा सुगंधही जाणवत असेल. कारणे काहीही असोत आधी म्हटल्याप्रमाणे मधुमालतीची नाजूक सुंदर आणि हळुवार सुगंधी फुले कुणाला मोहित करणार नाहीत?