तो उत्तम अभिरुचीचा,वांगमयीन दृष्टी असलेला आणि लेखन गुण हेरणारा संपादक होता. एका प्रतिष्ठेच्या प्रकाशन संस्थेत तो काम करीत होता. अनेक प्रसिद्ध अप्रसिद्ध लेखक, लेखक मित्र, इतर मित्र बरेच वेळा त्याने न मागताही आपल्या लिखाणाचे बाड पाठवत. अर्थात आपले पुस्तक त्याने प्रकाशनासाठी घ्यावे हीच त्या मागची इच्छा.

रोज त्याला कुणाचे ना कुणाचे,”लिखाण वाचले का?” “प्रकाशित होईल ना?”, केव्हा करता? लवकर प्रसिद्ध झाले तर बरे वाटेल.” असे एक ना दोन बरेच फोन येत.काही जण भेटायला येत. कोणाच्या तरी हस्तलिखिताची शिफारस करत. संपादकाचा एक मित्र तर गेले काही महिने खनपटीला बसला होता. “अरे माझी कादंबरी एकदा वाचून तरी पहा. तुझ्याकडे ती तशीच पडून आहे. तीन वर्षे लागली मला ती लिहायला.एकदा वाच रे. प्रकाशनासाठी तू घ्यावीस असे मला फार वाटते,” असा सारखा धोशा लावला होता अखेर त्याने ती वाचण्याचे कबूल केले.

“प्रत्येकजण स्वत:ला मोठा लेखक समजतो’ असे म्ह्णत एका गठ्ठ्ह्यातून ते ४०० पानांचे बाड वाचायला घेतले. आश्चर्याचा एक सुखद धक्का बसला. लिखाण चांगले होते. घरी जाऊन निवांतपणे वाचावे म्ह्णून ज्या खोक्यातून आले होते त्यात ते ठेवले.खोक्याला रंगीत कागद लावून रिबिन बांधून भेट पेटीसारखे सुरेख सजवले होते.मोटारीत आपल्या शेजारीच ते खोके ठेवले. घरी जायच्या अगोदर थोडे खावे म्हणून एका हॉटेलपाशी त्याने मोटार थांबवली. आणि हॉटेलात गेला. पण जाताना तो आपल्या गाडीचे कुलूप लावायचे विसरला!

हॉटेलातून बाहेर आला. मोटारीचे दार उघडले तर गाडीतला रेडिओ, टेप रेकॉर्डर चोरीला गेल्याचे दिसले. पण त्याला खरा धक्का बसला तो, त्या मित्राची कादंबरी ज्या खोक्यात होती ते सुंदर खोकेही चोराने पळवले होते.रेडिओ वगैरे पुन्हा नविन बसवता आला असता. पण ती कादंबरी कशी आणायची? त्या मित्राने त्याला वारंवार सांगितले होते की त्याच्याजवळ फक्त ही मूळ प्रतच आहे. दुसरी एकही प्रत नाही. आणि तीच आज चोरीला गेली. संपादक एकदम गळाठूनच गेला. हे काय झाले. तीन वर्षे लागली होती ती लिहायला. तीही आज आपल्या हलगर्जीपणामुळे चोरीला गेली.त्याचे मन त्याला खाऊ लागले.

इथून बाहेरून सार्वजनिक फोनवरून फोन करून अशी बातमी मित्राला सांगणे त्याला प्रशस्त वाटेना. घरी जाऊन शांतपणे आपल्या फोनवरून सांगायचे त्याने ठरवले. घरी आल्यावर डोके गच्च धरून बसला. पाणी प्याला. सुस्कारा टाकून फोन करावा म्हणून उठला. तेव्हढ्यात फोन खणखणू लागला. त्या मित्राचाच फोन होता. तो चिडून बोलत होता. ‘ अरे मी तुलाच फोन करणार होतो.”

“हो ना; मला माहिती आहे का करणार आहेस ते. इतक्या तुच्छतेने तू ते…?”‘ संपादकाला समजेना मित्राला आपले हस्तलिखित चोरीला गेल्याचे इतक्यात समजलेही कसे? संपादक म्हणाला,’.तू काय म्ह्णतोयस?” “मी काय म्हणतोय? तुला सगळं माहित आहे. तुला माझी कादंबरी आवडली नाही तर ते तू मला तसे सरळ सांगायचे. इतक्या तुच्छतेने, बेपर्वाईने माझ्या चारशे पानांचे खोके तू सरळ माझ्या घराच्या मागे फेकून दिलेस?मातीत फेकून दिलेस?’ तो मित्र चिडून आणि पोटतिडिकीने बोलत होता.

तो चोर मोटारीतला रेडिओ आणि ते पुस्तकाचे खोके घेऊन पळत असता पोलिसांनी पाहिले. पळता पळता ओझे कमी करावे म्ह्णून ते खोके चोराने एका घराच्या मागच्या अंगणात फेकून दिले. आणि ते घर नेमके त्या लेखक मित्राचे होते!

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]