त्या वर्षी न्यूयॉर्कमधील हिवाळा संपतच नव्हता.एप्रिल अखेरपर्यंत तो रेंगाळतच होता. मला फारसे दिसत नव्हते. ठार आंधळी नव्हते पण होण्याच्या मार्गावर होते. त्यामुळे आणि शिवाय थंडीही होती म्हणून मी घरातच असे. शेवटी एकदाची थंडी गेली आणि उन्हाळ्याचा पूर्वरंग दिसू लागला. हळू हळू अंगणातील झाडांवर पुन्हा पक्ष्यांची किलबिल सुरू झाली. मला बाहेर जावेसे वाटू लागले.

एके दिवशी माझी पांढरी काठी घेऊन बाहेर पडले. उगीच परीक्षा कशाला पहायची म्हणून थंडीतला कोट
घातला. स्कार्फ टोपी हातमोजे वगैरे काही चढवले नाहीत.उत्साहात निघाले. घराजवळच्या पायवाटेने चालत चालत
राहिले. वाटेत शेजारी ‘काय कसं काय?’,’थंडी गेली उन्हाळा येतोच आहे’, ‘बरोबर येऊ का?’, ‘मी तिकडेच निघालोय सोडू का?’ असे आपुलकीने विचारत होते. मी,”नको इतके दिवस घरातच होते. आज थोडे चालणार आहे,” असे म्हणत पुढे जात होते.

मजेत चालत चालत आले. कोपऱ्यापाशी नेहमीप्रमाणे थांबले. रहदारीचा दिवा हिरवा झाला की हमखास कोणीतरी मला हाताशी धरून चौक ओलांडून देईल म्हणून थांबले होते.बराच वेळ झाला तरी आज कोणी आले नाही. मोटारींचे आवाज येतच होते. दोन तीन वेळा दिवा हिरवा होईन गेला असणार. वाट पहातच होते. उभी असताना, शाळेत पाठ झालेले वसंत ऋ्तुचे गाणे गुणगुणत होते.

अचानक एक कमावलेला वाटावा असा तरूण पुरुषी आवाज आला. “तुम्ही अतिशय आनंदात दिसताय. तुमचा आवाज छान आहे हो. चांगले म्हणत होता गाणे.” असे तो कोणी म्हणाला. लगेच पुढे, “तुमच्या बरोबर रस्ता ओलांडायला मी आलो तर चालेल ना?” मी त्याचे बोलणे ऐकतच होते. मला ते किती गोड, सुखद वाटत होते! मला आज एकदम खूपच सगळे गोड वाटायला लागले. आतून मी नव्याच सुखाने बहरले होते म्हणा ना. मी कसे बसे,”हो चला” इतकेच हळू म्ह्णाले.

त्याने अगदी बेताने माझ्या दंडाला धरले. चालता चालता हवेविषयी, आजचा दिवस किती प्रसन्न आहे असे ठराविक औपचारिक बोलत होता. आमच्या दोघांची पावले नकळत इतक्या जोडीने पडत होती की कोण कुणाला सोबतीने नेत आहे हे इतरांना सांगता आले नसते!

आम्ही रस्ता पूर्ण ओलांडण्या अगोदर काही क्षण मोटारी धावू लागल्या होत्या. आम्ही पटपट पावले उचलून पलीकडच्या पादचारी मार्गावर आलो. त्याचे आभार मानावेत म्हणून मान वळवून मी तसे म्हणणार त्या आतच,”तुम्हाला कल्पना नसेल. माझ्यासारख्या आंधळ्याला तुमच्यासारख्या प्रफुल्लीत मुलीची सोबत मिळाली हे माझे भाग्यच. माझा आजचा संपूर्ण दिवसच सुंदर जाणार!”

तो मोहरलेला दिवस मी सुद्धा कशी विसरेन?

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]