ज्युलिया डिक्सन दरवाजा उघडून बाहेर आली आणि मागोमाग घराचा दरवाजा फटकन बंद झाला! “अरे देवा! हे काय झालं?”असा तिचा चेहरा झाला. तिने स्वत:लाच बाहेर कोंडून घेतल्यागत झाले की! ती स्वत:वरच चिडली. आता काय करायचे ह्या विचाराने ती त्रासून गेली. एव्हढ्यात पोस्टमन आला. “काय झालं? काही तरी बिनसलेलं दिसतय.” डिक्सन बाईंकडे पहात काळजीच्या सुरात पोस्टमन विचारत होता.

गोंधळून गेलेल्या, ‘आता काय करायचे ‘ह्या विचारात असलेली ज्युलिया हात हवेत झटकत म्हणाली,”मी बाहेर आले आणि माझ्या मागे दरवाजा फ्टकन बंद झालाय.जास्तीची किल्ली शेजाऱ्यांकडे आहे. पण ते गावाला गेले आहेत. नवऱ्याकडे आहे पण तोही कामासाठी बाहेरगावी गेलाय.आता मी काय करणार? मी घरात तरी कशी जाणार,सांगा ना!” वैतागून ती बोलत होती.

पोस्टमन डिक्सनबाईंना धीर देत म्हणाला,”अहो किल्लीवाल्याला बोलवा की. तुमचे काम एका झटक्यात होईल. कशाला काळजी करता?” “हो दुसरा इलाजच नाही आता. पण खरं सांगू का? अहो हे कुलुपकिल्लीवाले अव्वाच्या सव्वा पैसे घेतात.आणि गेले एकदोन महिने आमच्याकडे पैशाची थोडी तंगी आहे. काय करणार मी?” काळजीच्या सुरात डिक्सनबाई बोलत होती.

पोस्टमन तिला शांत करण्याच्या प्रयणात म्हणाला,”पण तुम्ही दुसरे काय करू शकता? किल्लीवाल्याला बोलवा. किती गेईलते घेईल. पण दार तरी उघडेल? बरं, मी आता माझ्या कामाला लागतो.. हां ,आणि हो ही तुमची पत्रे”,पोस्टमन ज्युलियाच्या हातात टपाल देत म्हणाला. ज्युलियाला बरे वाटावे म्हणून तो हसत हसत म्हणाला,”कुणी सांगावे त्यात काहीतरी चांगली बातमीही असेल”, असे म्ह्णत पोस्टमन गेला.

चार पाच पाकिटांमधे तिला आपल्या भावाचे पत्र दिसले. “आताच येऊन गेला आणि इतक्यात पत्रही!” स्वत:शी बोलत ज्युलिया डिक्सनने पाकीट फोडले आणि….

तिच्या हातात एक किल्ली पडली!

पत्रात भावाने लिहिले होते,”प्रिय ज्युलिया, मागच्या आठवड्यात तुझ्याकडे आलो होतो. तू एकदा बाहेर बाजारात गेली होतीस. मीही बाहेर पडलो, इतक्यात घराचे दार बंद झाले. तुझ्या शेजाऱ्यांकडून तुझ्या घराची किल्ली घेतली. नंतर मी ती परत करायची विसरलो. म्हणून पोस्टाने पाठवली आहे.”