न्यूयॉर्कमधील ‘क्वीन्स’ येथील एका इमारतीच्या आठव्या मजल्यावरच्या एका खिडकीतून एक बाई हातवारे करीत,”धावा, कुणीतरी या, मदत करा”,असे ओरडत होती. मध्येच ती न्हाणेघराच्या दरवाजावर धक्के मारून ते उघडण्याची धडपड करत होती. पुन्हा खिडकीत येऊन मदतीसाठी धावा करत होती. घसा खरवडून ती ओरडत होती.

ती बाई न्हाणीघरात अडकून पडली होती. दरवाजा उघडायची मूठ पडली होती. बाहेर तिचा दोन वर्षांचा मुलगा दारावर हात आपटत आई, आई करत होता. स्वैपाकघरात शेगडीवर काहीतरी रटरटत होते. एक चार वर्षांचा आणि दुसरा पाच वर्षांचा अशी दोन मुलेही तिथेच होती. दारावर आई धक्के मारतेय आणि ओरडतेय हे ऐकून तीही घाबरून रडकुंडीला आली होती. बाईचा धक्के मारून दार उघडायचा खटाटोप चालूच होता. खिडकीतून मदतीसाठी मोठ्याने धाव्याचा धोशाही सुरूच होता. दार उघडत नव्हते. मदतीला कोणी येत नव्हते. एकेका मुलाचे रडणे चालूच होते.

त्याच वेळी ‘क्वीन्स’पासून वीस मैलांवर राहणारा एक तरूण त्याच भागातून चालला होता. इमारतीतून कोणीतरी ओरडत असल्याचा त्याला आवाज ऐकू आला. त्याने वर पहायला सुरुवात केली. आठव्या मजल्यावरच्या त्या खिडकीतून त्या बाईचा आवाज ऐकू आला. तिचे लक्ष वेधून घेण्यासाठी हात हालवले आणि मी आलोच असे खुणा करून सांगितले.

तो त्या फ्लॅटमध्ये आला. न्हाणीघरापुढे उभा राहून त्या बाईला दरवाजा कसा उघडायचा ते सांगू लागला. “जिथे मूठ होती त्या ठिकाणी बोट खुपसा. बोट तसेच वर न्या. दरवाजा थोडा वर उचला, आणि फटकन दार ओढून घ्या.” बाई बाहेर आली. त्या मुलाकडे न पाह्ता आपल्या बाळाला उचलले; स्वैपाकघरात गेली. त्या दोन्ही मुलांना शांत केले. आपण स्वत:ही थोडा वेळ शांत बसली.

सहाय्यकर्त्या त्या मुलाला म्हणाली,”पण इतक्या मोठ्या इमारतीत तू नेमका आमच्या फ्लॅटमधे कसा आलास? बाहेरचा दरवाजाही बंद होता. न्हाणीघराचे दार कसे उघडायचे हे तुला कसे माहित?” आश्चर्यानी गोंधळून गेलेली बाई एका मागून एक प्रश्न विचारत गेली. तो तरूण मुलगा हसून म्हणाला,” अहो, पंधरा वर्षांपूर्वी आम्ही ह्याच घरात राहात होतो. त्यामुळे जवळ किल्ली नसतानाही हा दरवाजा कसा उघडायचा ते मला माहित आहे. न्हाणेघरातल्या दरवाजाची आतली मूठ बरेच वेळा पडायची. त्यामुळे तो दरवाजाही कसा उघडायचा ते मी बाहेरून नेमके सांगत होतो. आमच्या घरातीला सर्वांना ही युक्ती माहिती होती!”

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]