न्यूयॉर्कमधील ‘क्वीन्स’ येथील एका इमारतीच्या आठव्या मजल्यावरच्या एका खिडकीतून एक बाई हातवारे करीत,”धावा, कुणीतरी या, मदत करा”,असे ओरडत होती. मध्येच ती न्हाणेघराच्या दरवाजावर धक्के मारून ते उघडण्याची धडपड करत होती. पुन्हा खिडकीत येऊन मदतीसाठी धावा करत होती. घसा खरवडून ती ओरडत होती.

ती बाई न्हाणीघरात अडकून पडली होती. दरवाजा उघडायची मूठ पडली होती. बाहेर तिचा दोन वर्षांचा मुलगा दारावर हात आपटत आई, आई करत होता. स्वैपाकघरात शेगडीवर काहीतरी रटरटत होते. एक चार वर्षांचा आणि दुसरा पाच वर्षांचा अशी दोन मुलेही तिथेच होती. दारावर आई धक्के मारतेय आणि ओरडतेय हे ऐकून तीही घाबरून रडकुंडीला आली होती. बाईचा धक्के मारून दार उघडायचा खटाटोप चालूच होता. खिडकीतून मदतीसाठी मोठ्याने धाव्याचा धोशाही सुरूच होता. दार उघडत नव्हते. मदतीला कोणी येत नव्हते. एकेका मुलाचे रडणे चालूच होते.

त्याच वेळी ‘क्वीन्स’पासून वीस मैलांवर राहणारा एक तरूण त्याच भागातून चालला होता. इमारतीतून कोणीतरी ओरडत असल्याचा त्याला आवाज ऐकू आला. त्याने वर पहायला सुरुवात केली. आठव्या मजल्यावरच्या त्या खिडकीतून त्या बाईचा आवाज ऐकू आला. तिचे लक्ष वेधून घेण्यासाठी हात हालवले आणि मी आलोच असे खुणा करून सांगितले.

तो त्या फ्लॅटमध्ये आला. न्हाणीघरापुढे उभा राहून त्या बाईला दरवाजा कसा उघडायचा ते सांगू लागला. “जिथे मूठ होती त्या ठिकाणी बोट खुपसा. बोट तसेच वर न्या. दरवाजा थोडा वर उचला, आणि फटकन दार ओढून घ्या.” बाई बाहेर आली. त्या मुलाकडे न पाह्ता आपल्या बाळाला उचलले; स्वैपाकघरात गेली. त्या दोन्ही मुलांना शांत केले. आपण स्वत:ही थोडा वेळ शांत बसली.

सहाय्यकर्त्या त्या मुलाला म्हणाली,”पण इतक्या मोठ्या इमारतीत तू नेमका आमच्या फ्लॅटमधे कसा आलास? बाहेरचा दरवाजाही बंद होता. न्हाणीघराचे दार कसे उघडायचे हे तुला कसे माहित?” आश्चर्यानी गोंधळून गेलेली बाई एका मागून एक प्रश्न विचारत गेली. तो तरूण मुलगा हसून म्हणाला,” अहो, पंधरा वर्षांपूर्वी आम्ही ह्याच घरात राहात होतो. त्यामुळे जवळ किल्ली नसतानाही हा दरवाजा कसा उघडायचा ते मला माहित आहे. न्हाणेघरातल्या दरवाजाची आतली मूठ बरेच वेळा पडायची. त्यामुळे तो दरवाजाही कसा उघडायचा ते मी बाहेरून नेमके सांगत होतो. आमच्या घरातीला सर्वांना ही युक्ती माहिती होती!”

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]

“जर्नी टू माय फादर ” ह्या पुस्तकाचा लेखक इझ्रायल झमीर आपले वडील आइझॅक बशेव्हस सिंगर ह्यांची एक आठवण सांगतो.

आइझॅक सिंगर हे नोबेल पारितोषिक विजेते. त्यांच्या लिखाणाचे वैशिष्ट्य म्हणजे त्यांच्या नातेवाइकांनी,मित्रांनी, शेजारीपाजाऱ्यांनी त्यांना आलेले विलक्षण, अशक्यप्राय वाटणारे, सांगितलेले अनुभव, ते त्यांचा आपल्या साहित्यात उपयोग करीत. गूढरम्य, अविश्वसनीय वाटाव्या अशा, चमत्कृतीपूर्ण गोष्टींची विपुलता त्यांच्या वांग्मयात असे. अदभुत साहित्य प्रकार हाताळणारे लेखक अशी त्यांची ख्याती होती. पण त्यांचा मुलगा सांगतो त्याप्रमाणे अशा घटना ज्यांच्या अनुभवात आल्या त्याचेच ते साहित्यरुपातील दर्शन आपल्या पुस्तकांत घडवित. आइझॅक सिंगर आणि झमीर एकदा बोलत असता त्यांच्या ओळखीच्या एकाकडून फोन आला. सिंगर मधून मधून ,”खरं?”, नक्की असेच होते?”, तुझी खात्री आहे?” असे विचारत आश्चर्याने आपली मान हलवत होते.

फोन त्यांच्या एका परिचित बाईचा होता.ती लाँग आयलंडला रहात होती. ती बाजारात गेली आणि खरेदीच्या गडबडीत तिच्या घराची किल्ली हरवली. घराची तेव्हढी एकच किल्ली होती. त्यामुळे दुसरी इतर कुणाकडे असण्याची शक्यता नव्हतीच.

किल्ली हरवल्याचे लक्षात येताच आपण जे करतो तेच तिनेही करायला सुरुवात केली. ज्या ज्या दुकानात ती गेली होती त्या ठिकाणी पुन्हा गेली. ज्या रस्त्यांवरून, गल्ली बोळांतून ती आली तिथेही पुन्हा जाऊन शोधाशोध केली. पण किल्ली काही सापडली नाही.

संध्याकाळ झाली. तिने ठरवले आजची रात्र बहिणीकडे ब्रकलीनला काढायची. ती लॉन्ग आयलँडच्या रेल्वे स्टेशनवर आली. तिकिटांच्या रांगेत उभी राहिली. रांग सरकत थोडी पुढे आली तर तिकिटाच्या केंद्रापाशी जमिनीवर काही तरी चकाकते आहे असे दिसले. पुन्हा पुन्हा तिचे लक्ष काय चकाकत होते तिकडेच जात होते. अखेर राहवेना म्हणून रांग सोडून तिथे गेली. चकाकते ते सारे सोने नसे हे माहित असूनही ती पुढे गेली…… तिच्या घराची किल्ली चमकत होती!

हिच घटना आइझॅक सिंगर यांनी आपल्या ‘की’ ह्या कथेत वापरली आहे.

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]

टॉम स्टोनहिल सलग चार तास मोटार चालवत होता. वाटेत कुठेही थांबला नव्हता. अजून बरेच अंतर कापायचे होते. पण त्याला कुठेतरी थांबणे भागच होते; इत्क्या घाईची त्याला जोरात लागली होती. वाटेत बरेच पेट्रोल पंप लागले होते तेव्हाच थांबलो असतो तर? पण आता असे म्हणून काही उपयोग नाही अशी टॉमने स्वत:ची समजूत घातली.

रात्र बरीच झालीहोती. आणि थांबवतही नव्हते. वाटेत एक लहान गाव दिसले. त्याने मोटारीचा वेग वाढवला. तो भलताच जोरात जाऊ लागला. इतक्यात पोलिसांची गाडी पाठीमागे आलीच. थांबणे भागच होते. पोलिसाने अर्थातच चौकशी केली.लहान गाव दिसले म्हणून नियम तोडायचे का असेही विचारले. टॉम अगदी केविलवाण्या चेहऱ्याने खरे कारण सांगू लागला. “इथे कुठे सोय आहे क?” असे विचारले. टॉमचा चेहराच त्याची अडचण सांगत होता. पोलिसाने त्याला, सरळ जाऊन एखादे दुकान उघडे असेल तर पहा म्हणत टॉमला जाऊ दिले. टॉमला पुढे एके ठिकाणी दिवा दिसला. चोवीस तास उघडे असणारे दुकन मिळाले म्हणत टॉम पुढे जाऊ लागला. पण जसे तो जवळ जवळ गेला तेव्हा त्याला समजले की अरे ही तर अंत्यविधीची इमारत आहे. “अंत्यविधी तर अंत्यविधी! इथे मलाही मरणप्राय होतेय” असे काही तरी मनात म्ह्णत तो आत गेला.

आत गेल्यावर त्याचे मोकळेपणे चांगले या! या! झाले.”या! इथे नाव लिहिता का?'” असे तिथल्या डायरेक्टर गिफर्डने विचारले. मला फक्त शौचालयात जायचेय हो!” असे टॉम मोठ्या काकुळतीने म्हणाला.”जरूर जा, इथे सोय आहे. पण आधी नाव लिहिल्यास बरे होईल”. गिफर्डने नम्रपणे टॉमला आज्ञा केली. टॉमने रजिस्टरमध्ये नाव लिहिले.”कुणीकडे , तिकडे जायचे का?”असे गिफर्डला विचारून तो दोन पावले पुढे गेला. पण गिफर्डने लक्ष न देता ,”तुमचा पूर्ण पत्ता लिहा आणि सही करा असे सौजन्यपूर्वक सुनावले.

साध्या नैसर्गिक विधीसाठी अंत्यविधीच्या कार्यालयात इतके नियम आणि कायदे? असे टॉमच्या मनात आले.”अहो पण मला केवळ शौचालयात जायचे आहे, त्यासाठी नाव, पत्ता, सही, टेलिफोन नंबर इतकी माहिती द्यावी लागते?” टॉमने न राहवून अखेर विचारलेच. पण त्यावर ,”सर, कृपा करून तेव्हढी माहिती लिहा रजिस्टरमध्ये, इतकेच गिफर्ड शांतपणे म्हणाला. टॉमने पत्ता वगैरे तपशील भरला. गिफर्ड त्याला शौचालय कुठे आहे तिकडे घेऊन निघाला.

टॉम मोटारीत बसण्या आधी त्याने तिथल्या दफनभूमीतील मृतात्म्यांना मान लववून नमस्कार केला. बाहेर मोटारीकडे निघाला तिथे मघाचाच पोलिस उभा! टॉमने गिफर्डचे मनापासून आभार मानले आणि पोलिसाचेही. दोघांकडे पहात हात हलवून तो मोटारीत बसला.

तीन आठवड्या नंतर, टॉमला फोन आला. फोनवरच्या गृहस्थाने टॉमला आपली ओळख करून देताना माहिती दिली. “तुम्ही काही दिवसांपूर्वी ज्या अंत्यविधी करण्याच्या संस्थेत गेला होतात, त्या संस्थेचा मी वकील आहे. ह्या गुरुवारी दुपारी दोन वाजता माझ्या ऑफिसमध्ये या.” टॉम हादरला. हे काय नवीन लचांड पाठीमागे लागले? घाबरून त्याने विचारले,” माझ्या हातून काही गुन्हा घडलाय का? येताना माझ्याबरोबर वकील आणावा लागेल का? “नाही तसे काही नाही. पण वेळेवर या.,” इतके बोलून वकीलाने टॉमला आपला पत्ता दिला.

त्यानंतरचे दोन चार दिवस टॉमला चैन पडत नव्हते. त्याचे मन वकीलाचा फोन आल्यापासून थाऱ्यावर नव्हते. तो सतत त्या रात्रीच्या प्रसंगाचा, तो पोलिस दोनदा भेटला, माझ्या मागावरच होता की काय? अशा विचारांनी हैराणझाला होता.

गुरवार उजाडला. टॉम मानसिक तणावाखालीच वकीलाच्या ऑफिसमध्ये आला. बाहेर वकील उभाच होता.दोघांनी एकमेकांची ओळख करून झाली. टॉमला वकील आपल्या खोलीत घेऊन गेला. तिथे डायरेक्टर गिफर्ड आणि तो पोलिस दोघेही हजर होते! टॉमला घाम फुटण्याच्या बेतात होता. या बसा झाल्यावर वकील टॉमकडे पाहत बोलू लागला,”स्टॅन्ले मरोचे इच्छापत्र वाचून दाखवायचा अधिकार कोर्टाने मला दिला आहे. ” वकीलाने अंत्यविधीच्या संस्थेचे रजिस्टर उघडले आणि डायरेक्टर गिफर्डला त्या रात्री रजिस्टरमध्ये सही करणारे गृहस्थ हेच का?” असे टॉमकडे बोट दाखवून विचारले. गिफर्ड हो म्हणाल्यावर टॉमकडे बघत वकीलाने बोलण्यास सुरुवात केली…..

“मला वाटते स्टॅन्लेची तुम्हाला काहीही माहिती नाही. स्टॅन्ले मरो हा खूप श्रीमंत होता.. जवळपास संपूर्ण गाव त्याच्या मालकीचे होते. पण तो एकटा होता. गावातल्या कोणालाही तो आवडत नव्हता. गावातल्या सर्व घरांचे दरवाजे त्याला बंद होते. त्याच्यावर जणू बहिष्कार टाकला होता. मरोने त्याच्या इच्छापत्राची अंमलबजावणी करण्यासाठी माझी नेमणूक केली. इतले लहान मृत्युपत्र माझ्या पाहण्यात नाही. मी ते वाचून दाखवतो.”
” गावातील कुणालाही माझ्याविषयी प्रेम नाही. म्हणून जो कोणी माझ्या अंत्यसंस्कारासाठी येईल त्याला माझ्याविषयी थोडी तरी आस्था असणार.आस्था असो की नसो, तो आला तरी; एखादे वेळेस त्याला माझी माहितीही नसेल; त्याने दाखवलेल्या अल्पशा का होईना माझ्याविषयी व्यक्त केलेल्या आस्थेमुळे माझी सर्व स्थावर जंगम रोख मालमत्ता त्याला द्यावी. एका पेक्षा जास्त हजर असल्यास त्या सर्वांमध्ये समान वाटून द्यावी..” वकील टॉमकडे पाहात पुढे म्हणाला,”स्टॅन्लेच्या अंत्यसंस्काराला येणाऱ्यांची ह्या रजिस्टरमध्ये फक्त तुमच्या एकाचीच नाव, पत्ता, सहीनिशी नोंद असल्याने स्टॅन्ले मरोच्या अंतिम इच्छेप्रमाणे त्याची सर्व संपत्ती तुम्हाला मिळत आहे.”

[Based on stories from the book: Small Miracles: Extraordinary Coincidences from Everyday Life]

गेली बारा वर्षे त्या चर्चमध्ये वीस गायकभक्त स्तोत्रे भक्तीगीते म्हणत असत. सराव करण्यासाठी दर रविवारी सकाळी गानवृंदातील ते वीसजण बरोबर ९च्या ठोक्याला हजर असत. आजपर्यंत ते सर्वच्या सर्व, वीसही गायक एकाही रविवारी एक क्षणही उशीरा आलेले नाहीत. नऊची वेळ ते इतकी काटेकोरपणे पाळत असत की सगळ्या गावाला त्यांच्यामुळे रविवारी सकाळचे नऊ वाजल्याचे समजत असे. विशेष म्हणजे त्यांच्यापैकी एकही जण कधी उशीरा आला नाही.

एका रविवारी सकाळी ते लहान गाव भयंकर मोठ्या स्फोटाने हादरून गेले. एव्हढा मोठा आवाज कशाचा, कुठून आला हे पाहण्यासाठी लोक भराभर बाहेर पडले. चर्चच्या खिडक्यांतून आगीचे,धुराचे ळोळ येत होते. लोकांनी घरातील आपापल्या सगळ्या घड्याळांत पाहिले. नऊ वाजून दहा मिनिटे झाली होती!

काही लोक रडू लागले. काहीजण डोके गच्च धरून मटकन खाली बसले. म्हाताऱ्यांच्या हातातील काठ्यांबरोबरच तेही खाली पडले. हुंदके, आक्रोश, रडक्या आवाजातील बोलणी एकू येत होती. आगीचा बंब येण्यापूर्वीच संपूर्ण चर्च आगीत जळत होते.

“गॅसचा स्फोट झाला असावा.””फार वेगाने तडकाफडकी घडलेय सर्व.””आम्हाला नाही वाटत ते वीसजण बचावले असतील.”आगविझवे पाण्याचा मारा करीत आग शमविण्याच्या खटपटीत त्यांच्यातील काहीजण लोकांना सांगत होते.

काही माना खाली घालून पुटपुटत उभे राहिले. काही जण दूर जाऊन हताशपणे आगीकडे बघत उभे होते. सर्व लोक शोकात बुडाले होते. आपल्याच गावातले आपले शेजारी, रोज भेटणारे, थोडे थोडके नाही एकदम वीसजण गेले ह्या दु:खात खोल बुडून गेले होते. त्यामुळे चर्चच्या समोरच्या मोकळ्या जागेत वीस मोटारी कधी आल्या आणि त्यातील ते वीस गायकभक्त “अरे देवा! ओह माय गॉड! हे काय झाले म्हणत चर्चच्या दिशेने धावत निघाले हे गावकऱ्यांच्या लवकर लक्षातच आले नाही!

देवाची गाणी म्हणणारे वीसजण सुखरूप असल्याचे लोकांनी पाहिले तेव्हा त्यांचा आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसेना. बारा वर्षांतील हा पहिलाच रविवार की त्या वीसजणांतील प्रत्येकाला त्याच्या कोणत्या ना कोणत्या कारणाने उशीर झाला होता!

फार वर्षांपूर्वी मी माझ्या नातवांना घेऊन लॉस एंजल्सच्या क्विटशायर बुलेव्हावर एका साध्या हॉटेलात गेलो होतो. त्यांना त्यांच्या आवडीचे सगळे पदार्थ खाऊ घातले. नातवंडं खूष! मीही खूष!

त्याच हॉटेल शेजारी एक सिनेमा टॉकीज होते. आता ते नाही. तिथे डिस्नेचा चित्रपट लागला होता. नातवांनी ते अगोदरच पाहून ठेवले होते. मला वाटते अगोदरच त्या सिनेमाला जायचे त्यांनी ठरवले असावे. हॉटेलचे बिल देऊन आम्ही बाहेर आलो. आणि पोरं मला त्या थेटराकडे नेऊ लागली.

खाण्याचे पैसे दिले तेव्हाच माझ्याजवळचे पैसे संपून गेले होते. दोन्ही नातवंडे सिनेमाच्या गप्पांत दंग होती. मी मात्र आता काय करायचे असा चेहरा करून होतो. नातवांचा किती हिरमोड होईल. ते किती हिरमुसले होतील ह्याचे मला जास्त वाईट वाटत होते. मी तरी कसा? इतकेच पैसे कसे आणले? पण जास्त नव्हतेच माझ्याजवळ तर आणणार कुठून ? मी आतून अगदी रडवेला झालो होतो. असा प्रसंग कोणत्याही आजोबांवर येऊ नये असे म्हणत होतो.
मी स्वत:शीच सारखा “आता फक्त दहा डॉलर पाहिजे होते. ह्या क्षणाला दहा डॉलर पाहिजेत. आता ह्या क्षणी मिळाले तर केव्हढा आनंद देईन माझ्या नातवांना. दहा डॉलरसाठी मी काहीही करायला तयार होईन.” असे अगदी कळवळून म्हणत होतो.

पण मला धकाच बसला ते पाहून! आश्चर्यचकित झालो ते पाहून! सर्व काही विस्मयकारकच घडत होते. डॉलरच्या नोटा माझ्यासमोर जणू आकाशातून पडत होत्या. पैशाचा पाऊस म्ह्णतात तो हाच का असे वाटायला लागले. तरी पण शंका येऊन मी समोरच्या दोन मजली इमारतीच्या खिडक्यांकडे पाहू लागलो. वाटले, कुणी नोटा मोजत असताना त्याच्या हातून खाली पडल्या असाव्यात. पण सर्व मजल्यांवरच्या खिडक्या बंद होत्या. बरे एकाही खिडकीतून कोणीही आपले पैसे कुठे पडले ते पाहत नव्हता.

त्या धक्क्यातून मी पूर्णपणे सावरलो नव्हतो. काही वेळाने इकडे तिकडे पडलेल्या नोटा जमा केल्या. मोजल्या. बरोब्बर नेमके दहा डॉलर भरले, इतक्याच नोटा! इतकेच पाहिजे होते सिनेमाच्या तिकिटांसाठी. एक फुल्ल आणि दोन हाफ! एक फुल्ल आणि दोन हाफ!

पंधरा वीस मिनिटे थांबलो, कोणी येतेय का आपल्या नोटा शोधायला. कोणीही आले नाही. येणाऱ्या जाणाऱ्या लोकांना विचारले.पण कोणीही त्या नोटांवर हक्क सांगितला नाही. अखेर मी मला शक्य होते ते कर्तव्य पार पाडल्याच्या समाधानात त्या दयाळू अज्ञात हितकर्त्याचे कृतज्ञतेने आभार मानून, प्रार्थना करून दोन्ही नातवांना घेऊन तिकिटाच्या खिडकीपाशी गेलो. ‘एक प्रौढ आणि दोन लहान ‘ अशी तिकिटे काढून आम्ही सिनेमा पाहिला.

दोन्ही नातवंडे सिनेमा पाहाण्यात गुंग होती. मी मात्र बराच वेळ हे कसे घडले, ह्याला काय म्हणायचे? चमत्कार, योगायोग, अनपेक्षित, अकल्पित धनलाभ, भाग्य अशा वलयांकित शब्दचक्रातच फिरत होतो! पण मनात सारखे येत होते,तो अज्ञात दयाळूही आजोबाच असला पाहिजे!

गेरीची लालभडक कॅडिलॅक मोटार होती. मोठी होती. हेरीकडे ही एकच गाडी होती. कोणट्याही कामासाठी, कुठेही जायचे असेल तरी त्यालाकिन्वा त्याच्या कुटुंबाला ही एकुलती एक गाडी वापरावी लागे. आपल्या बायको मुलांना घेऊन ह्याच गाडीतून तो सहलीलाही जाई.

गेरी विक्रेता होता. इलेक्ट्रॉनिकच्या अनेक वस्तू तो विकत असे. गाडीच्या मागच्या जागेत त्यांचे नमुने ठेवायचा आणि फिरतीवर निघायचा. लहान मोठ्या दुकानांत जाऊन ऑर्डरी मिळविणे, हे त्याचे रोजचे काम.

१५ ऑगस्ट १९९४चा दिवस. दिवस नेहमीसारखा उगवला. गेरीच्या ताम्बड्या कॅडिलॅकची रथयात्रा सुरू झाली. आज ‘बॉब इलेक्ट्रॉनिक्स’पासून सुरवात करू या असे ठरवून तो निघाला. दुकानाच्या काचांतून त्याला बॉब दिसत होता. आपले काम पाच सात मिनिटात आटपेल ह्या खात्रीने कॅडिलॅकचे इंजिन चालू ठेवूनच तो दुकानात शिरला.”हाय बॉब! आज काय पाठवू?” असे म्हणतच आत आला. “आज तरी काही नकोय,गेरी,” बॉब दुकानात चौफेर नजर टाकत आणि कॉम्प्युटरमध्ये पाहून म्हणाला. “पण पुढच्या आठवड्यात नक्की ये, मोठी ऑर्डर काढून ठेवतो.” बराय थॅन्क यू बॉब्, मी नाकी येईन”, असे म्हणत बॉब मागे फिरला. बाहेर येऊन पाहतो तर…! गेरीची लालभडल कॅडिलॅक गायब!
बॉबशी गेरी फक्त दोन तीन मिनिटे बोलत थांबला असे,तेव्हढात आयती इंजिन चालू असलेली मोटार पसार करण्यास चोराला किती सोपे झाले असेल.

गेरी हादरलाच. पण त्याने पोलिसांना फोन केला. नंतर त्याने आपल्या दोस्ताला फोन लावला. “माईक, अरे माझी गाडी आताच, इथून चोरीला गेलीय!” गेरी फोनवर मोठ्याने ओरडतच बोलत होता. “अरे तू काय सांगतोस काय ?” माईकने विचारले. गेरीने पुन्हा त्याची गाडी चोरीला गेल्याचे सांगितले. आणि आपण कुठे आहोत तो पत्ताही दिला. “मी निघालोच्” म्ह्णाला. पोलिस आली त्यापाठोपाठ माईकही पोचला. पोलिसांना गेरीने सर्व काही सांगितले. पोलिसांनी आवश्यक ती माहिती लिहून घेतलीआणि “आम्ही तपासाला लागतो” इतके आश्वासन देऊन पोलिस गेले.

माईक गेरीला म्हणाला, हे बघ, चल. आता आपणही तुझी मोटार शोधूया.” पण गेरीला हा असे का म्ह्णतो ते समजेना. “अरे बाबा, चोर कुठल्या कुठे गेले असतील. गाडी लपवूनही ठेवली असेल. आणि शोधायचे तरी कुठे कुठे? बृकलीन काय लहान गाव आहे का?” हे ऐकल्यावर माईकचा उत्साहही कमी झाला. “तू म्ह्णतोस ते खरे आहे म्हणा. पण एक प्र्यण करू या. त्या अगोदर मला रिकल्स होम सेंटरमधून एक पक्कड आणि स्क्रूड्रायव्हर घ्यायचे आहेत. ते घेऊ आणि तुझी गाडी शोधू या. तुला दुकानात यायचे असेल तर ये नाहीतर गाडीतच थांब.” “चालेल.मी गाडीतच बसतो तू जाऊन ये.” गेरी तरी दुसरे काय करणार होता.

वीएस मिनिटांनी ते दोघे दुकानाच्या भल्या मोठ्या वाहन तळापाशी आले. सर्व रांगा जवळपास भरल्या होत्या. एका रिकाम्या जागेत त्यांनी गाडी लावली.गेरी गाडीतच बसून होता. माईक एकटाच आत गेला.

आज सकाळपासून आकाश ढगाळ होते. गेरी आधीच उदास होउन काळजीतच होता. त्यात अशा वातावरणाची भर. समोर मोटारींच्या रांगाच रांगा पसरलेल्या. त्यांच्याकडे पहात बसला होता. आपल्या गाडीच्या विचारात होता. काय करायचे आता, केव्हा सापडते कुणास ठाऊक. हेच विचार डोक्यात चालले होते.

इतक्यात काय झाले कोणास ठाऊक. पण ढगांनी भरलेल्या आभाळातून प्रकाशाची एक तिरिप अचानक यावी काय आणि एकाच मोटारीवर ती पडते काय! एकाच मोटारीवर ती स्थिरावली. गेरी बघतच राहिला. बसल्या जागेवरून, पुढे वाकून तो पाहू लागला. मोटारींनी व्यापलेल्या सहा सात रांगा भरलेल्या. आकाश अजूनही ‘नभ मेघांनी आक्रमिले’लेच होते. पण तो प्रकाशाचा भाला एकाच मोटारीवर खुपसल्यासारखा उभा होता. गेरी गाडी बाहेर येऊन पाहात पाहात त्या मोटारीपाशी गेला….

चोरीला गेलेली त्याची लालभडक, तांबडी लाल कॅडिलॅकच होती!

गेरीने पोलिसांना फोन केला. पोलिसही वेगाने आले. गेरीची उपजीविका असलेली कॅडिलॅक मिळाली.!